Przemilczana opowieść o jedynym niemieckim dziecięcym obozie koncentracyjnym na terenach Polski.

ObĂłz na Przemysłowej (1942-1945) - obĂłz koncentracyjny dla polskich dzieci, utworzony na terenie łĂłdzkiego getta. Trafiały tam dzieci od drugiego do szesnastego roku życia, wojenne sieroty, synowie i cĂłrki dziełaczy podziemia. Ich codziennością były mordercze apele, często po nocach i na mrozie, praca ponad siły, głĂłd, choroby, tęsknota i strach. Przemoc dorosłych oprawcĂłw. Brudne baraki i robaki w jedzeniu. Dwa lata płaczu.

Helenka w momencie osadzenia miała jedenaście lat. Do dzisiaj w nocy budzi się co godzinę.

Zuzanna też miała jedenaście lat. W pierwszej pracy po wojnie przed dyrektorem stawała jak przed komendantem.

Leon trafił do obozu jako dziewięciolatek. Co noc krzyczy i płacze.

Kiedy słyszą nazwisko Pohl, robi im się słabo. Genowefa Pohl vel Eugenia Pol była jedną z najokrutniejszych strażniczek obozu - niewiele starsza od swoich ofiar, z uśmiechem na ustach i batem w ręce. Zamęczała dzieci polewaniem zimną wodą i wymierzała śmiertelne kary.

Opowieść o miejscu, ktĂłre skazano na zapomnienie. Opowieść, ktĂłra oddaje głos ostatnim świadkom. Opowieść o dziecięcym piekle.